Wèrm, wèrm en nog eens wèrm

Salut!

Het is alweer even geleden, dus hier weer eens een keer berichtje vanuit het bloedhete Frankrijk. Het is hier al een paar dagen rond de 40 graden. Heb vandaag vernomen dat het zelfs 42 graden was in de schaduw, dus je kunt je voorstellen dat dat een heerlijke temperatuur is om lekker bij de receptie weg te kwijnen. Met dit warme weer komt er namelijk haast niemand bij de receptie, dus is het een kwestie van wachten totdat we het zwembad weer in kunnen.
Het werk is overigens wel echt ontzettend leuk hoor! Maar iedereen die me kent weet dat ik een hekel heb aan niks doen en met dat warme weer komt dat regelmatig een middag voor bij de receptie. Ik heb wel een takenlijst per week/dag, maar als je een beetje doorwerkt is die binnen een uurtje of 2 gedaan. Wat ik dan zo al doe?
-Uitchecks/inventaris controleren. Met andere woorden: met de golfkar over de camping scheuren en gezellig een praatje maken met de gasten die vertrekken. Oja en tussendoor even een laatje opentrekken om te kijken of er ongeveer genoeg messen e.d. aanwezig zijn.
-Inchecks. Dit duurt vaak nog geen 5 minuten per incheck, maar is wel erg leuk om te doen.
-Post halen en eventueel naar de gasten brengen.
-Receptie vegen/dweilen. Stel ik momenteel zo lang mogelijk uit, want als je dat gedaan hebt moet je minstens anderhalfuur voor de airco zitten om bij te komen.
-Affiches, brieven etc. vertalen. Erg leuk om te doen, is ontzettend goed voor mijn Frans (en Engels!). Heb zelfs de opdracht gekregen om de menukaart van een restaurant in het dorp te vertalen in het Engels en Nederlands. Vind ik leuk!
-Nederlandse telefoontjes beantwoorden. De Franse telefoontjes worden me nog bespaard. MAAR ik kan wel met heel veel trots zeggen dat ik vandaag mijn eerste Franse telefoontje heb gepleegd! Naar een andere Franse camping hier in de buurt. En het ging goed! Was helemaal alleen, niemand om me bij te staan of te helpen, maar het is gelukt. Ik glunder nu nog steeds van trots. Voor zulke verbeter moment zit ik hier voor mijn Frans, geweldig!
-Problemen oplossen. Meestal moet ik daarvoor Christian bellen, omdat het vaak technische problemen zijn.
-Toeristische informatie verschaffen. 9 v.d. 10 keer gaat het over de watervallen van Cirque de St-Même.
-Welkomstbrieven klaarmaken.
-Het winkeltje en de bakkerij bijhouden.
-Inventaris aanvullen. Dit gebeurt zelden, omdat de standaard vraag is: mist u het heel erg? Is het antwoord nee, dan wordt er niks aangevuld. Met als resultaat dat sommige mensen bij aankomst de halve inventaris in de caravan missen.
-Zoover in de gaten houden en nieuwe reacties vertalen.
-Facebooken. Heel de dag de tijd voor.
-Mensen helaas vertellen dat we echt geen plek meer hebben, zelfs niet voor één nacht. Vinden wij erg positief natuurlijk!
Het systeem had ik gelukkig al vrij snel door en als ik iets echt niet begrijp, weet of kan, mag ik altijd Valérie bellen (ik zit voornamelijk alleen in de receptie). In het begin belde ik om de 5 minuten met een vraag in de trant van: kan dit, hoe moet dit, bestaat dit en ik snap het niet. Maar nu draai ik bijna alleen maar telefoonloze middagen.
En soms help ik ook weleens bij de animatie, zoals vanavond. Dan is het Kidsshow. Ook bij de bingo help ik meestal en heb van de week zelfs geholpen bij de knutselclub. En de dinnerparty. Ja echt waar, wie had dat ooit gedacht. Misschien had ik toch maar animatrice moeten worden haha.
Ook is me gevraagd of ik bij het restaurant wil helpen als het nodig is, of course! Het is nog niet nodig geweest, maar ik zou het met veel liefde en plezier doen. Stiekem mis ik namelijk het frietboer spelen wel een beetje hoor. Niet dat het werk niet leuk is hier, integendeel het is onwijs leuk! Heb nog geen seconde spijt gehad van deze keuze. Maar frietboer zijn is gewoon leuk, dûh.

Na het werk en in de pauzes hang ik vaak in of rond het zwembad om verkoeling te zoeken (en ik doe een poging om bruin terug te komen). Verder lees ik veel of eet/klets gezellig met Jennifer en Jill. Dat gaat onderling gelukkig nog steeds fantastisch, daar ben ik echt heel blij om. We doen ook regelmatig een spelletje of gaan kijken bij de lokale zanger/dj (DJack in the house!!). Dat laatste vooral omdat het moet als personeel zijnde, maar gisteren was het tropische avond en dat was gezellig!
Vanavond gaan we met z'n drieën op stap. Onwijs veel zin in, dat mis ik wel hoor! 2 weken terug zouden we eigenlijk ook al gaan, maar ik was zo bevangen door de hitte dat ik de Fransmannen nog maar even 2 weekjes heb laten wachten. Deze keer gaan we wel! En dat moet ook wel, want ik heb wat overgehad om hakken te kopen om te kunnen stappen hier hoor.
2 weken terug dacht ik namelijk op mijn vrije vrijdagochtend even naar Pont de Beauvoisin te fietsen met een fiets van de camping om schoenen te kunnen kopen voor 's avonds (zonder hakken kom je hier bijna nergens de discotheek binnen. Die van mij had ik thuis gelaten, natuurlijk). Ik mijn leven gewaagd hier op die 90 weg, maar was veilig aangekomen. Alles leek goed te gaan, totdat ik de fiets op slot zette. Toen brak de sleutel af. Ook dat kan alleen mij weer overkomen hè. Stond ik daar. Eerst maar even schoenen gekocht, anders had ik nog niks. Gelukkig kwam ik in de supermarkt een paar gasten van de camping tegen. Nadat ze waren uitgelachen boden ze me aan om mij en mijn fiets mee terug naar de camping te nemen. Jeej! Ik had altijd Valérie en Christian kunnen bellen, maar nu hoefde ik ze niet te storen. Ze riepen overigens 3 dagen later nog hoe zielig ze het voor me vonden, haha. Ondertussen blijk ik toch niet de boosdoener te zijn, want Valérie brak er net voor mijn neus ook een af en ook 2 andere gasten en de zoon van Valérie hebben de fietssloten stuk gemaakt.

Verder ben ik vorige week dinsdag op mijn vrije dag naar Chambéry gegaan. Erg mooie stad en heb lekker wat gewinkeld en rondgedwaald. Toen ik daarna terug naar het station wilde gaan kon ik die natuurlijk weer es niet vinden met mijn fantastische richtingsgevoel. Stond ik aan de andere kant van Chambéry. Op zulke momenten is het zo enorm fijn als je Frans spreekt, want na een hele aardige vrouw gesproken te hebben kwam ik uiteindelijk weer bij het station terecht. Dat ik mijn trein op 2 minuten na gemist had vergeten we maar even.
Overigens vind ik Fransen echt super aardig, heb nog maar een onaardige dame meegemaakt. Ze drong ff lekker voor hier bij de receptie haha.
Zelfs de vertegenwoordigers (die ik zelf ook te woord kan staan) zijn hartstikke vriendelijk. En als je er in het Frans echt niet uitkomt, wil iedereen wel even in het Engels met je praten (gelukkig is dat bijna niet nodig). De enige die nog veel Frans tegen me praat is Christian. Voornamelijk over de vraag of ik al een Franse vriend opgedaan heb hahaha. Omdat ik me elke ochtend opmaak.

Ook zijn we 14 juli naar het vuurwerk in Lyon geweest. Dat is voor ons een ritje van anderhalfuur, maar wij dachten: Lyon, grote stad, veel vuurwerk. Na 3 miezerige vuurpijlen begonnen de Fransen als malloten te klappen. Wij dachten echt: als dit het is, dan is het wel heel zielig. Gelukkig was dat niet zo, maar spectaculair werd het niet. Wederom wel een hele gezellige avond gehad, dus no problemo.

Wat we verder doen: 40 minuten door de bergen rijden om naar de KFC te gaan, Maccen, pizza's halen en gewoon heel veel lol hebben.

Het lijkt nu trouwens of ik best een saai leven heb hier, maar dat is echt niet waar. Het is gewoon heel anders. Het is geen party camping, maar dat wist ik van tevoren al. Gezellig met de lieve schoonmaakdame Jacqueline kletsen of met een van de vele gezellige gasten is ook leuk. En op tijd naar bed gaan is ook weleens (of elke dag) fijn! En de goochelshow/kidsshow/bingo zijn ook gezellig!

Dan de cultuurverschillen. Die zijn er zeker. Hoe langer je hier bent, hoe meer je het merkt. De grootste: Fransen schreeuwen altijd tegen elkaar. Altijd. Als ze een normaal gesprek voeren schreeuwen ze. Vinden ze iets grappig, dan schreeuwen ze. Vinden ze elkaar aardig, dan verkondigen ze dat schreeuwend. Zijn ze boos, dan schreeuwen ze nog harder.
Laatst was er een annulering voor een gehuurde koelkast die ik had verwerkt en naderhand gingen ze even overleggen waar de koelkast nu dan heen moest. Was even bang dat ik met de mededeling over de annulering een echtscheiding in gang had gezet. Maar ze voerden gewoon een fatsoenlijke discussie hoorde ik achteraf.
Ik ben er inmiddels aan gewend en wij passen ons vrolijk aan. We verkondigen nu ook voortaan schreeuwend hoe gezellig we het hier vinden.

Mijn batterij is bijna leeg en de kidsshow begint zo, dus ik breid er maar eens een eind aan.
(Ondertussen komt het verslag pas maandag online, maar mijn laptop viel al uit voor ik klaar was met typen. Over de stapavond e.d. vertel ik jullie in het volgende verslag meer!)

Bisous,

Romy